Që prej lindjes së saj, Dea pa sakrificën dhe mundimin e cila do ta ndiqte edhe vetë atë në vitet e jetës. Nëna e saj rriti e vetme 6 fëmijë, babai i të cilëve u sëmur me Parkinson. Ndërsa vitet iknin, seciliprej fëmijëve gjeti strehën e tyre dhe kështu u duk edhe për Dean.
Por siç rrëfen në”Ka Një Mesazh Për Ty” nga “E Diela Shqiptare” në Tv Klan, jeta bashkëshortore kishte probleme të forta. Lindja e dy fëmijëve për të ishte gëzim e shpresë, por burrit nuk i interesonte aspak. Për të, fokusi ishin alkooli dhe gratë e tjera, ndërsa Dea s’bënte zë për të mos shqetësuar fëmijët.
Dea: Si u martuan të gjithë, 4 motrat e mia dhe vëllai, më pas u martova unë në vitin 1985.
Ardit Gjebrea: Me dashuri?
Dea: Me mblesëri.
Dea: Në ‘86, Zoti më solli një yll të bukur, djalin tim, Sildi. Unë isha shumë e kënaqur e shumë e gëzuar sa nuk mund t’i shpreh dot emocionet si një nënë e lumtur dhe kur djali mbushi 4 vjet, linda gocën, vajzën time të bukur si drita, Erën. Teksa fëmijët rriteshin, sa më shumë rriteshin e zbukuroheshin, ata ishin të zgjuar, të dashur, punëtorë. Unë isha shumë e lumtur për këta fëmijë pavarësisht se problemet e mia kishin nisur prej kohësh nga bashkëshorti.
Ardit Gjebrea: Cilat ishin këto probleme?
Dea: Ai ishte shumë i alkoolizuar. Ai vetëm pinte. Nuk ishte i përgjegjshëm as për fëmijët, as për familjen.
Ardit Gjebrea: Po me ty si shkonte?
Dea: Këta fëmijë kaq të bukur, kaq të zgjuar, kaq të dashur, kaq të mrekullueshëm, këta dy yje që më fali Zoti, si mund t’ua prishësh qetësinë dhe unë nuk e jepja veten që të mos i shqetësoja.
Ardit Gjebrea: Bashkëshorti yt vetëm pinte apo kishte edhe vese të tjera?
Dea: Kishte edhe vese të tjera. Unë i kisha kuptuar, por nuk e jepja veten.
Ardit Gjebrea: Ai kishte ndonjë marrëdhënie tjetër ndërkohë?
Dea: Ai kishte marrëdhënie, por gjithsesi ai e mohonte gjithmonë. “Ti bëhesh xheloze”, fillonte pastaj më kërcënonte, më thoshte “do të të marr familjen, mos bëj zë”.
Ardit Gjebrea: Këtë e bënte në sy të fëmijëve?
Dea: Jo, kur ishim vetëm. Unë asnjëherë nuk doja t’i shqetësoja fëmijët.
Në vitin 2003, mbi familje ra tragjedia e parë. Vajza, Era ndërroi jetë në moshën 14-vjeçare nga një gjendje e rëndë gripale. Pak vite më vonë, djali 20-vjeçar pësoi atak kardiak duke lënë një boshllëk të përjetshëm në zemrën e Deas. Gjithë çfarë dëshironte tanimë, ishte të jetonte me kujtimet e fëmijëve. Pranë iu gjend nëna që deri në atë moment s’dinte asgjë për martesën e së bijës, por pa nga afër si trajtohej ajo.
Dea tregon se bashkëshorti s’iu gjend aty në asnjë moment. Kur ajo u kthye në shtëpi, ai i bënte presion për t’u larguar ose të qëndronte dhe t’i shërbente atij dhe gruas së re që do të merrte.
Dea: Në momentin që kisha unë nevojë më tepër se kurrë, mua të sëmurë më çuan te motra. Kam motrën në Vranisht të Bilishtit dhe më çuan atje, ai ka ardhur vetëm dy herë që më ka parë, thjesht për sytë e botës. Unë e dija që ai nuk kishte asnjë farë interesi për mua. E dija që më tradhtonte, ishte në gjendje të dehur, ia merrnin patentën, s’çante kokën. Atje te motra, jo vetëm motra, por edhe bashkëshorti i saj, çunat e saj bashkë me të fejuarat e tyre më rrinin te koka. Si u ktheva pastaj, ky filloi “tani ngrihu e ik”.
Ardit Gjebrea: Të thoshte ik?
Dea: “Do të marr grua tjetër, po të duash rri shërbëtorja ime”. Ikte në punë, thoshte “kur të vij, mos të të gjej”. I thosha po ti ik më vete, bëj ç’të duash, unë do të rri në dhomë më vete. Ti bëj si të duash me jetën tënde, unë dua të jetoj me kujtimin e fëmijëve që të paktën të bëj përkujtimoren e djalit sipas traditës. Jo, Ardit.
Ardit Gjebrea: Qëllimi i tij ishte të të përzinte nga shtëpia që të merrte tjetrën?
Dea: Po. Në pamundësi për ta shtyrë, nënën e kisha të sëmurë nga zemra. Merrte çantën dhe më thoshte “eja bir i nënës të ikim, hajde Dea të ikim”. I thosha unë, po unë kam kujtimin e fëmijëve, ku të shkoj? Në fund fare, me gjithë nënën, na nxori në rrugë. Unë ngela në mes të katër rrugëve dhe imagjino, s’kishim as të hanim, as të pinim, por na sillnin komshiet.
Ardit Gjebrea: Po ajo shtëpi të takonte edhe ty apo jo?
Dea: Po sigurisht, atje kisha punuar 24 vite. Kisha rritur dy fëmijë dhe ai nuk ia dinte lopës ngjyrën se çfarë ngjyre kishte. Të gjitha punët i bëja unë.
