Nga Edison Ypi
Nuk dua të vish tek unë pasi ke dalë nga dushi. Mashkulli s’ka rival më të rrezikshëm se uji i ngrohtë. I urrej ujin dhe sapunin që ta përkëdhelin kurmin. Po erdhe pas dashurisë me ata të dy, më mirë më pushkato.
Nuk dua as të më vish fill pasi ke parë një film, kur mentë që duhet t’i përdorësh për mua, t’i ka rrëmbyer të tëra një div platonik i Hollivudit. Po bëre këtë, më ke ke vrarë me dorën tënde.
Të vish tek unë pas leximit të një libri, duket e këndëshme, por është plot me rreziqe, kurthe. Pas ndërlikmeve iluzore sentimentale të zjarrta të librit që do të kenë përpirë, unë që jam real, do të dukem i ftohtë, i zbrazët. Në këto rrethana, për tu hakmarrë, ulem para televizorit bëj një gjë që s’e kam bërë kurrë, shoh një film të pështirë të kohës së kurvit.
Zoti më ruajt në tu mbushtë mendja të vish tek unë nga kafeneja ku ke vajtur për tu parë nga sy të yndyrtë. Pas kafenesë, tek ty do kenë mbetur vetëm tymi dhe hiri, që s’i duhen as dreqit.
Nga një sallë koncerti drejt e tek unë, plot me emocione që kërkon t’i zbrazësh me ngut, është një bombë me sahat që s’e duroj dot.
Moj, se mos më vish nga ndonjë zyrë e shoqërisë civile. Po e bëre këtë, më mirë se të vdes vet nga tmerri, ta ngul ty një thikë në fyt.
Para se të vish tek unë, mund ta kesh kafshuar një mollë, është e frikshme por e durueshme. Mund të kesh ngrënë një tas groshë dhe rrëkëllyer një gjym me dhallë, pastaj një kokërr fik, s’ka asnjë problem. Ama po pate lëpirë një akullore, a thithur palcën e një kocke viçi, do jetë një gabim i rëndë që nuk do ta fal kurrë.
Po ke ndërment të vish drejt meje fill pasi ke bërë një selfie, më mirë mos eja fare. S’ka mënyrë më efikase për të më futur në dhe’ të gjallë.
Të dalësh nga deti, e drejt e tek unë, është një mrekulli e kripur aq e shijshme sa po ta kafshoj kam frikë se çmendem.
Të vish tek unë pas ndonjë udhëtimi nëpër ca katunde ku hashishin jo vetëm e kultivojnë por edhe e tymosin, e pastaj qeshin si të marrë, do qe gjithashtu një mrekulli. Por nëpër ato vende ti nuk shkon dot se euforikët e hashishit nuk janë shumë të ndyshëm nga kanibalët.
Ndoshta të është shkrepur të vish te unë kur sapo je kthyer nga një udhëtim në Kosovë. Duket si krisma e duhur. Por kur të më tregosh çfarë pe, do ma coptosh shpirtin aq liksht sa s’do ketë kirurg që të m’i saldojë cirkomvolucionet e hallakatura, as gjeniu i bisturisë cerebrale Mentor Petrela.
Të vish tek unë kur sapo ke dalë nga Kisha, gjë që s’bëhet. Mendjen do ta kesh te Prifti që sapo lexoi një pasazh tejet intrigues nga Bibla, dhe sado t’i frysh zjarri im nuk do ndizet, i ftohtë do mbetem.
Në ardhsh nga Xhamia, mendja do të ketë mbetur te Hoxha që recitoi sure kuranore të një bukurie të pashoqe, dhe ledhet e mia do të duken hiçasgjë, me Hoxhë në mes, të largët do mbetemi.
Ndoshta mënyra e vetme për të ardhur tek unë është të të sjelli flladi, era. Por kam një frikë, nuk jam i sigurtë nëse di të kapesh aq fort pas jeleve të flladit sa të mos rrëzohesh nga samari i erës.
Ka vetëm një mënyrë si të më çfaqesh.
Ka vetëm një shteg, nga duhet të më afrohesh.
Ka vetëm një rrugë nga pres të më vish.
E rënë nga qielli duhet të jesh./mapo
