Nje nga historite me tronditese te komunizmit. Si i refuzuan Liri belishoves te drejten t’i qendronte tek koka vajzes se saj qe po shuhej ne spital. Edhe vdekja s’kishte vlere per ata njerez. Ja rrefimi i plote i Liri Belishoves:
“E mbaj mend atëherë, kur vajta të shikoja vajzën para vdekjes dhe ju luta atij oficerit qe me ruante: “Të lutem më lër. më lër të rri derisa vazja të japë shpirt”. Sepse përpara se të më fusnin tek vajza takova mjekët dhe ata më treguan se ishte çështje orësh ose ditësh, dhe varej nga organizmi. Vajza e kishte mendjen në vend, por dukej që do të vdiste. Nuk kishte fuqi, jetonte me oksigjen dhe kur ikte oksigjeni, ajo paralizohej. Ato orë që ndjenja aty më kërkonte vetëm t’i njomja buzët. I thashë shoqëruesit: Më lini pranë vajzës, se duket se në çfarë konditash është. Ai nuk pranoj. Atëherë nuk e di sesi mu kujtua emri i Nexhmije Hoxhës. Dhe thashë me vehte: E kam bërë tërë luftën me Nexhimijen, ajo është nënë, nuk mund të mos më kuptojë. “Ju lutem telefononi që të më lenë këtu, pranë vajzës që po vdes”. Dhe ai më tha: “O qejfi më vjen. Sa lart e mban, mendon ala se je anëtare e Byrosë politike?”. Po ata pyetën diku dhe nuk më lanë. Sa u ktheva në internim në Cërrik, vajza u shua. Unë nuk u gjenda aty.
Kur më vdiq vajza, Komandanti i Policisë së Cërrikut e morri vesh dhe erdhi menjëherë atje te policia. E morri me mend që mund të kërkoja leje që të veja të merrja kufomën e vajzës dhe më tha: “Dëgjo Liri, ti e di. Fëmijën se ka në droë as dega, e ka Ministria. Por unë po të lejoj të shkosh me djalin në Elbasan. Shko te dega”. Nuk e harroj këtë gjë”. Pastaj ma dhanë lejen. Me shumë vonesë. Do me thënë ata kishin llogaritur, që duhej të vinte gazi nga Tirana me dy oficerë. Më saktë, këto gjëra, kanë një dozë të madhe absurditeti. Mua më kishte vdekur vajza 23 vjeç, vajza që nuk pa një orë gëzim, se kur u dënova unë ishte 2 vjeç. Kur vdiq ishte 23 vjeç dhe unë vazhdoja të isha e dënuar. Kurse duhet të vinte gazi nga Tirana me dy oficerë. Ç’ka mund të bëja unë? Ç’ka mund të bëja? Nuk e di. Na kanë mbajtur derisa u errësua me qëllim që kur të mbërrinim neve në Cërrik të mos kishte njeri. Ju betohem, që të gjitha penxheret ishin hapur dhe megjithëse dritat ishin të mbyllura ato ishin plot me njerëz. Dhe për këtë them, sidoqoftë… Kurse më mirë ju them, atë që e kam menduar, që komunizmi neve na talli me shumë ndjenja njerëzore. Kurse populli këto i ruajti dhe dinte çdo me thënë vdekje. Dinte çdo me thënë nënë që ka humbur vajzën”.
