Mehdi Taremi nuk është vetëm një nga sulmuesit më të njohur iranianë në arenën ndërkombëtare, por edhe një zë i rrallë kritik në një realitet politik ku heshtja është shpesh e detyruar.
Në një vend si Irani, ku kundërshtimi publik ndaj regjimit mund të përballet me pasoja të rënda, Taremi ka zgjedhur të flasë kundër padrejtësive dhe dhunës shtetërore.
Futbollisti i Interit u bë një figurë e dalluar gjatë protestave të vitit 2022, të cilat shpërthyen pas vdekjes së Mahsa Aminit, një e re kurde e vrarë nga policia për shkak të mbajtjes “jo të përshtatshme” të shamisë. Gjatë asaj periudhe, Taremi dënoi ashpër dhunën e shtetit.
“Drejtësia nuk bëhet me litar. Cila shoqëri do të gjejë paqe me gjakderdhje dhe ekzekutime të përditshme?”, shkroi ai në janar 2023 në një postim në Twitter, duke iu referuar varjes së dy protestuesve.
Ai nuk u ndal me kaq. Në një tjetër postim në Instagram më 30 janar 2023, ai kërkoi lirimin e të burgosurve të arrestuar gjatë protestave, duke theksuar: “Si iranian, bëj thirrje për lirimin e të burgosurve të arrestuar në këto ngjarje të fundit.”
Në Kupën e Botës “Katar 2022”, Taremi dhe shokët e ekipit kombëtar iranian refuzuan të këndonin himnin kombëtar në ndeshjen hapëse ndaj Anglisë, një gjest simbolik që u pa si solidaritet me protestuesit. Edhe pse nuk bëri deklarata të drejtpërdrejta, pjesëmarrja e tij në këtë veprim kontribuoi në profilin e tij si një atlet i ndjeshëm ndaj realitetit të dhimbshëm në vendin e tij.
Sipas raporteve, regjimi iranian ushtroi presion të madh mbi lojtarët dhe familjet e tyre pas këtij gjesti, çka mund të ketë ndikuar në qëndrimin më të rezervuar të skuadrës në ndeshjet e tjera.
Taremi është vlerësuar për guximin, por nuk kanë munguar edhe zërat kritikë që e akuzojnë për qëndrime të paqarta ose selektive. Ai nuk ka mbështetur publikisht figura të tjera opozitare si futbollistin kurd Voria Ghafouri dhe nuk ka marrë pozicion kundër liderit suprem Ali Khamenei. Megjithatë, në një vend ku fjalët mund të kushtojnë jetën, ky pozicion i matur është shpesh mënyra e vetme për të mbijetuar pa u bërë zëdhënës i heshtjes.
Më 15 shkurt 2025, Taremi publikoi një tjetër mesazh të drejtpërdrejtë në rrjetin X: “Ne paguajmë çmimin e një qeverie të dështuar që përpiqet të na shpërqendrojë. Por populli e di.” Ky postim përforcoi imazhin e tij si një figurë që nuk rreshtohet plotësisht me regjimin, por as nuk sfidon me kokëfortësi një pushtet që nuk njeh mëshirë.
Në fund, Mehdi Taremi mbetet një zë i rrallë i ndërgjegjes në mesin e figurave publike iraniane. Ai nuk është revolucionar në formën tradicionale, por secili postim i tij, secila heshtje e llogaritur, përfaqëson një lloj proteste të heshtur, një përpjekje për të folur në emër të popullit të tij pa rrezikuar gjithçka. Dhe në një realitet të ashpër si ai iranian, kjo është ndoshta forma më e fortë e guximit.
