Ndonjëherë suksesi sportiv e kapërcen edhe vetë lojën. Ka raste kur këto momente shndërrohen në histori inspiriuese e frymëzuese që duhen treguar dhe ruajtur për brezat e rinj. Rasti dhe historia e Mohammed Abukhousa është njëra prej tyre. Ai nuk ka terrene ku të stërvitet, babai i tij është i verbër, ai ka katër motra, ndërsa vëllai i tij nuk jeton më. Shumë 23-vjeçarë të tjerë në vendin e tij do të ishin dorëzuar tashmë. Ai ishte thuajse i copëtuar, me shumë vështirësi po mbërrinte te makina. Ndërkohë, gara e tij në 100 metra kishte përfunduar pa sukses. Vërtetë nuk mund të përqafohej me Usain Bolt, por gjithsesi, djaloshi palestinez ishte i lumtur. Dhimbja që ndjente në këmët e tij ishte e durueshme, por jo ajo që ndjente brenda tij.
“A e keni idenë se si ndihesh që të mbash ndër duar trupin e pajetë të vëllait më të vogël?”. Kjo ishte pyetja që sprinteri, i cili përsoi tërheqje muskulare në të dyja kofshët, u drejtoi gazetarëve. “Ai ishte vetëm 13 vjeç. A ju besohet? Ai vdiq në luftë. Nuk është e lehtë të mbash në duart e tua trupin e pajetë të vëllait të vrarë dhe më pas të shkosh të stërvitesh. Une e kam bërë këtë gjë. Dhe mbi të gjitha, më duhej që të gjitha këto gjëra t’ja shpjegoja babait tim të verbër. Që nga ajo kohë, më është dashur të luftoj fort, ndërsa familja ime ka vuajtur shumë”, tregoi atleti palestinez, për ngjarjet që kanë ndodhur në vitin 2012.
Abukhousa me kohën 10.82s siguroi një vend për në fazën kualifikuese për në finale, por, për shkak të tërheqjeve muskulare në të dyja kofshët, ai, me “shpritin ndër dhëmbë” çaloi deri në finish, me publikun që duartrokiste dhe mbështeste atë në çdo hap. “Jam shumë i lumtur që u kualifikova në Lojrat Olimpike. Babai im është gjithashtu shumë i lumtur. Nuk mund ta lë atë pas, pasi është e domosdoshme që dikush të kujdeset gjatë të gjithë kohës për atë dhe familjen. Por, babai im më tha të mos mërzitesha dhe më kërkoi që të garoja. Ai nuk mund të shohë, ndaj më duhej të varesha te disa persona të cilët duhet të kujdeseshin për atë dhe familjen time. Në Palestinë askush nuk e di se çfarë mund të ndodhë të nesërmen. Ai më tha të shkoja të garoja dhe të mos shqetësohesha për atë”, deklaroi Abukhousa, i cili, nëse nuk do t’ia kishte kërkuar me insistim babai i tij, atëherë nuk do të kishte marrë pjesë në Lojrat Olimpike, “Rio 2016”.
Abukhousa, i cili është nga Rripi i Gazës, ankohet për kushtet e tmerrshme në vendlindjen e tij dhe tregon se për Lojrat Olimpike u stërvit në Mauritius, për gati një vit. “Asgjë nuk është e mirë. Nuk ka stadium. Ka shuëm atletë të mirë në Palestinë, por ne nuk mund të shkojmë të garojmë. Aeroporti është i mbyllur dhe disa persona nuk mund të dalin jashtë. Ne jemi shumë të mirë në sporte. Por nuk kemi kushtet dhe infrastrukturën. Unë nuk kam një punë dhe nuk mund të bëj asgjë. Është shumë sfilitëse. Po stërvitem fuqishëm vetëm për familjen time. Jam stërvitur për një vit dhe doja të bëja diçka për vendin tim. Dëshira ime e vetme tani është të shoh vendin tim të lirë”, deklaroi Abukhousa, teksa largohej.