Shpendi Shyti,26 vjeçari i cili goditi me grusht mjekun roje të Spitalit Ushtarak, me anën e një letre dërguar gazetës “Panorama”, shpjegon arsyet e veprimeve të tij. Në letër ai shkruan përse ka kryer një sjellje të tillë ndaj mjekut roje, cilat ishin rrethanat e ngjarjes dhe si ndodhi gjithçka, pasditen e së premtes së kaluar.
Shyti gjithashtu ka përfshirë në letër vendimin e mëvonshëm për “detyrim paraqitjeje” nga Gjykata e Tiranës, si dhe gjithçka çfarë ndodhi në pavion kur ai kishte sjellë të ëmën e sëmurë nga një sëmundje e pashërueshme në kocka. Më poshtë është letra e plotë që 26¬ vjeçari ka dërguar për “Panorama”, duke dhënë versionin e tij për incidentin.
Letra e plotë e 26 vjeçarit
Unë që po ju shkruaj jam Shpendi Shyti. Do t’ju them të vërtetën në lidhje me ngjarjen e ndodhur të premten, madje për këtë të vërtetë mundem t’ju vë në dispozicion edhe dëshmitarë të tjerë. Ditën e premte, pasdite, nëna më telefonoi pasi unë isha në punë.
Nëna më tha se ishte shumë keq. Unë shkova dhe e mora. Telefonova ambulancën, por nuk erdhi. Mora një taksi me 5 mijë lekëshin e fundit që kisha dhe u drejtova drejt Spitalit Ushtarak. U paraqita në urgjencë. Aty më thanë ta çoja tek urgjenca provizore, te hyrja e Spitalit Ushtarak. Atje shkova dhe u thashë: “Ju lutem sillni një barelë sepse në gjendjen që është nëna nuk mund të lëvizë. Ngaqë nëna ime vuan nga një sëmundje e pashërueshme në kocka. Përgjigjja e doktorit ishte: “S’kemi barelë”. “Hajde vëlla urgjent!”, i thashë.
Ai nuk lëvizi nga vendi. Aty fillova të nervozohem. Doktori doli jashtë, u afrua pranë taksisë ku ndodhej nëna, dy metra larg pacientes ishte, dhe nuk e preku me dorë fare. Më tha: “Dërgoje te ‘Nënë Tereza’ se s’kam”. U mërzita shumë dhe i thashë: “Më sill ambulancën ta çoj, sepse ajo s’i duron dot tronditjet”. “S’kemi terezinë tuaj”, më tha. Në atë moment dëgjova rënkimin e nënës. Një impuls shumë i fortë ma përshkoi trupin. Dhe pas atij sekondi të ligë ndodhi ajo që ndodhi. Unë dola nga vetja.
Por të jeni më se të sigurt, revoltimi im nuk ishte vetëm me mjekun, por kundër të gjithë sistemit. Pa dyshim që dhuna nuk zgjidh punë, por unë jam 26 vjeç. Dhe pas këtij momenti e kuptoj që kam 26 vjet që po fle gjumë. Tani u zgjova. Sapo të mbarojë procesi gjyqësor dhe të mbyllet kjo çështje, unë do të largohem bashkë me familjen për të mos e kthyer kokën mbrapa më. Unë e dua shumë Shqipërinë, por më shumë dua nënën time dhe familjen time.
