Michel Barnier është ende në kërkim të ministrave për qeverinë e tij, por kreu i ri i qeverisë franceze ka njoftuar tashmë se çfarë do të ndryshojë në Francë.
Migrimi i parregullt është në krye të listës prioritare të 73-vjeçarit.
“Kam përshtypjen se kufijtë janë të depërtueshëm si një sitë dhe se flukset e migracionit nuk janë nën kontroll. Ne do ta ndryshojmë këtë,” tha Barnier në intervistën e tij të parë televizive pas marrjes së detyrës javën e kaluar.
Zbatimi i një politike më të rreptë të Emigracionit dhe azilit nuk mund të ndërmerret vetëm nga një ministër i ri i brendshëm. Sipas raportimeve të mediave franceze, Barnier madje po planifikon ministrinë e tij për “Emigracionin, Integrimin dhe Identitetin kombëtar”.
Një departament i tillë do të ishte sinjali politik se konservatori Barnier nga “Les Républicains” (LR) po merr drejtimin e tij nga presidenca e mikut të tij partiak Nicolas Sarkozy (2007-2012), të paktën për këtë çështje.
Sarkozy, i cili bëri bujë jashtë vendit dy dekada më parë me njoftimin e tij se do të “pastronte periferitë”, krijoi një ministri të tillë për herë të parë si president në 2007. Ishte pjesë e politikës së tij më të rreptë të Emigracionit, me të cilën Sarkozy ndërkohë kishte arritur të ndalonte ngritjen e partisë së ekstremit të djathtë Fronti Kombëtar (FN).
Varësia nga Marine Le Pen
Sot partia Rassemblement National (RN) e Marine Le Pen po i bën presion presidentit Emmanuel Macron. Në zgjedhjet evropiane, RN e Marine Le Pen ishte subjekti më i fortë politik francez me 31.4 për qind. Partia fitoi gjithashtu një numër të madh mandatesh në zgjedhjet e parakohshme parlamentare franceze në verë. Aleanca e Macronit, nga ana tjetër, u dobësua. “Michel Barnier varet nga votat e RN në parlament nëse qeveria e tij dëshiron të mbijetojë,” thotë Jacob Ross, ekspert i Francës në Këshillin Gjerman për Marrëdhëniet me Jashtë (DGAP).
Fakti që Marine Le Pen – ndryshe nga e majta e bashkuar, e cila gjithashtu është forcuar – nuk po nxiton të paraqesë një mocion mosbesimi kundër Barnier në parlament, ndoshta lidhet edhe me perspektivën e politikave të mëtejshme të shtrëngimit të masave ndaj azilit dhe migracionit.
“Barnier ka theksuar disa herë në të kaluarën se ai e sheh Brexitin si një përgjigje ndaj humbjes së kontrollit të politikës kombëtare. Ai ka frikë se nëse nuk ndryshon asgjë thelbësore në politikën e imigracionit në Evropë, kjo do ta vërë në pikëpyetje të gjithë projektin evropian”, tha Ross.
Fushatë me emigracionin
Për të parandaluar këtë zhvillim, Barnier po mbështetet në një politikë më të rreptë emigracioni. Kreu i ri i qeverisë nuk ka zbuluar ende detaje, por fushata e tij tre vite më parë për kandidaturën për president jep një tregues se çfarë duhet të pritet prej tij.
Në atë kohë, ish-ministri i Jashtëm bëri fushatë për futjen e procedurave të përshpejtuara të azilit, bëri thirrje për kufizimet e bashkimeve familjare dhe foli për mundësinë e ndalimit të përkohshëm të pranimit të azilkërkuesve, ndoshta për disa vite.
Sipas tij, as amendamentet kushtetuese nuk duhet të jenë tabu për të vendosur ligjin kombëtar mbi ligjin e BE-së në rast dyshimi.
Masat duhet t’i shërbejnë synimit të rivendosjes së sovranitetit kombëtar në politikën e migracionit dhe promovimit të integrimit të emigrantëve.
Në fund ai nuk u zgjodh si kandidat për president, por këto ishin qëndrimet e tij që prapë mund të jenë relevante.
Mund të ndodhë që ai të sigurojë votat e nevojshme nga RN në parlament për masat shtrënguese, por Barnier dhe Le Pen janë të ndryshëm politikisht.
Barnier shihet si një njeri i qendrës së mesme që nuk vë në dyshim projektin e integrimit evropian dhe institucionet e BE-së. Edhe pse Le Pen nuk dëshiron më ta largojë Francën nga BE si dikur, ajo megjithatë dëshiron të ndryshojë rrënjësisht marrëdhëniet me Brukselin.
Test i vështirë për partinë e Macronit
Në Asamblenë Kombëtare, Barnier mund të mbështetet vetëm në më pak se 50 anëtarë të partisë së tij dhe të Aleancës së presidentit. Pavarësisht rolit opozitar të LR të Barnierit, të dy kampet kishin rënë dakord tashmë për një shtrëngim të politikës së migracionit në vitin 2023.
Në atë kohë kjo çoi në tensione në kampin e Macronit, i cili kishte tërhequr shumë politikanë të krahut të majtë. Reforma e vitit të kaluar përcaktoi, ndër të tjera, periudha pritjeje shumëvjeçare për disa emigrantë nga vendet jo-BE për të marrë përfitime sociale.
Por masat e shumta shtrënguese u refuzuan nga Këshilli Kushtetues menjëherë pasp rezantimit të tyre. Pjesërisht për shkak se gjykata konstatoi shkelje të kushtetutës në disa paragrafë, pjesërisht për shkak të gabimeve procedurale.
Gjykata rrëzoi rregulloren për vendosjen në kufi nëse një emigrant duhet të pranohet apo jo, duke përmendur shkeljen e ndarjes së pushteteve.
Kërkohen aftësi negociuese
Në muajt e ardhshëm, kërkohen aftësi të veçanta negociuese të Michel Barnier si brenda ashtu edhe jashtë vendit. Si një ish-shef negociator i BE-së për Brexitin, Barnier i njeh shumë mirë rregullat e lojës në Bruksel. E ashtuquajtura Rregullorja e Dublinit dhe Kodi Kufitar i Shengenit vendosin pengesa të larta për kontrollet afatgjata kufitare dhe kthimet e refugjatëve në kufi.
Sipas kësaj, kontrollet kufitare në kufijtë e brendshëm në zonën Shengen mund të jenë vetëm një përjashtim i përkohshëm. Por kohët e fundit është rritur numri i shteteve të BE-së që mbështeten e kontrolleve të kufijve dhe pjesërisht injorojnë rregullat e BE-së.
Tandemi i ri gjermano-francez?
Michel Barnier, i cili ndoshta nuk ka asnjë interes të madh për të minuar ligjin e BE-së, tani mund të përfitojë nga dinamika politike në Gjermani. Menjëherë pasi Barnier mori detyrën, ministrja e Brendshme gjermane Nancy Faeser njoftoi se do të vendosen kontrolle kufitare dhe se do të ketë “largime të azilkërkuesve në përputhje me ligjin evropian”.
Kontrollet do të vendosen me të gjitha vendet fqinje. Në këtë mënyrë forcohet blloku për kontrolle më të fuqishme të kufijve të jashtëm.
Por debati në Francë është dukshëm më i madh se në Gjermani. Reforma e migracionit kaloi vitin e kaluar, pavarësisht protestave. Ajo shkon përtej asaj që aktualisht duket të jetë e pranueshme për shumicën në Gjermani. Refuzimet në kufi nuk janë më temë diskutimi në Francë.
Në vitin 2017, kur Emmanuel Macron u zgjodh për herë të parë në Pallatin Élysée, forcat franceze të sigurisë ndaluan më shumë se 50.000 njerëz vetëm në kufirin franko-italian. Kontrollet u bënë jo vetëm në rrugë dhe trena, por edhe me patrulla në mal./DW
