Gjermania dhe Franca duket se nuk po bien dakort mbi reformën e eurozonës.
Kur Emmanuel Macron fitoi zgjedhjet për president në Francë majin e vitit që shkoi, shumë e përshëndetën marrëdhënien e re Franko-Gjermane që ishte duke lindur. Njësoj si Merkel, atë e karakterizonte një besnikëri fisnore. Ai gjithashtu e pa Europën nga këndvështrimi i krizës në të cilës po kalonte eurozona. Pas takimit të tyre të parë në maj të 2017, lindi koncepti “Merkron”.
Një vit me vonë duket se marrëdhënia e tyre është ftohur. Raporti mes dy liderave Macron dhe Merkel është acaruar, veçanërisht mbi reformën e eurozonës. Ky i pari e konsideron të fundit të ngadalshme dhe me e kujdesshme se ç’duhet. Ndërsa Merkel e konsideron Macron të nxituar dhe të paarsyeshëm.
Keqkuptimi i tyre vjen si pasojë e strategjive të kundërta: Macron beson se BE ka nevojë për një reformë “”Big Bang”, një rishikim të bashkimit të monedhës në thelbin e tij. Në fjalime Macron bën thirrje se BE ka nevojë për një Ministër Financash, një buxhet të përbashkët më të madh, një bashkim të plotë bankar dhe një Fond Monetar Europian. Znj. Merkel nga ana tjetër u jep prioritet një sërë çështjeve të tjera si kontrollet kufitare, koordinim më i mirë në fushën e mbrojtjes dhe më shumë bashkëpunim në fushën kërkimore dhe edukative. Berlini zyrtar thotë se ata mund të marrin parasysh ndryshime në monedhën e bashkuar vetëm nëse ulja e rrezikut (që vjen nga marrja e borxheve të shumta jashtë bilancit) konsiderohet prioritet.
Frustrimet janë rritur në pikën ku Macron kritikon hapur “fetishizmin” e tepërt të buxhetit të Gjermanisë dhe bën thirrje për “t’u zgjuar, sepse Franca nuk është më ajo që ka qenë dhe nuk duhet të tregohet e dobët”. Kancelarja iu përgjigj këtyre thirrjeve duke thënë se vizioni për reformën në eurozonë është i paqartë.
Ndërkohë frymat e tyre po përhapen edhe te populli nëpërmjet medias: në Francë Angela Merkel tashmë ka epitetin “Zonja JO”, ndërsa në Gjermani media i drejtohet Presidentit Francez me fjalët “nuk është fetish, zoti Macron”.
Të tjerë faktorë kanë luajtur rol në krisjen e Merkron. Shtatorin e kaluar, Euroskeptikët Demokratë u kthyen në Bundestag; Euroskeptikët Alternativë të ashpër të Gjermaninë shkuan atje për herë të parë. Martin Schulz dhe Sigmar Gabriel, figurat më të mëdha pro franceze në mesin e partnerëve socialdemokratë të Merkel, u rrëzuan në bisedimet e fundit të koalicionit, duke lënë Olaf Scholz, një kursimtar tipik gjerman, në krye të Ministrisë së Financave. Ndërkohë vizita e z. Macron në 24 prill për të parë Donald Trump, me të cilën znj. Merkel ka një marrëdhënie të vështirë, shërbeu vetëm për të nxjerrë në pah dallimet e stilit midis dy liderëve të Evropës.
Macron dhe Merkel në këtë pikë mund të kenë më pak të përbashkëta se në fillimin e lulëzimit të marrëdhënis së tyre, por historia e bashkëpunimit të dy vendeve është më e fortë se ç’duket. Në vitet 1950 gjermanët morën tregun e përbashkët në këmbim të politikës së përbashkët bujqësore. Në vitet 1990 francezët morën euro në këmbim të ribashkimit të Gjermanisë./Opinion.al
