Nga Dritan Laci
Xhani De Biasi i ka dhënë sot lamtumirën e parakohshme Kombëtares së Shqipërisë. Një largim sa i papritur aq edhe i pritshëm i cili kishte kohë që përflitej në qarqet futbollistike vendase dhe të huaja. Një ikje duhet thënë me kokën lart, ashtu siç vetë De Biasi në këto 5 vite të drejtimit të Kombëtares Kuqezi u përpoq të mbante krenarinë e një seleksioni sportiv që për hir të së vërtetës përpara epokës së drejtimit të tij nuk kishte ndarë ndonjë arritje madhore në arenën ndërkombëtare, përvec atij viti të largët 1947 kur Shqipëria me kapiten Loro Boriçin fitonin Kampionatin Ballkanik të Futbollit.
Një largim i dyshimtë që do të përflitet shumë për kulisat e këtij divorci, por që nuk do ta zbehë kurrë punën e tij si profesionist në krye të Kombëtares. 52 ndeshje në drejtimin e Kombëtares, 20 fitore, 11 barazime, 21 humbje; 38.46 për qind të ndeshjeve të fituara me një Kombëtare të vogël pa peshë si ajo Shqipërisë; trajneri I parë që dërgoi Shqipërinë në një kompeticion madhor ndërkombëtar si Europiani Francë 2016, një marketues shumë i mirë për lojtarët që deri dje nuk I njihte askush por që sot luajnë në ekipe të njohura (Kujtoj Etrit Berishën që e mori nga Kalmari modest I Suedisë dhe sot është një nga portierët më të mirë të Serisë A në Itali); një trajner punëtor, plot grintë që ndryshe nga trajnerët e mëparshëm të Kombëtares nuk lejoi ti ndërhynin në punën e tij. Dhe këtë e tregoi edhe me disiplinimin e disa prej karaktereve të ashtëquajtur të vështirë në radhët e Kombëtares, të cilëve u tregoi vendin.
A ishte kjo arsye pse De Biasi filloi të ndihej vetëm?! Këtë nuk mund ta themi me siguri. Por dyshimet mbeten. De Biasi nuk është trajneri i parë i huaj që ikën në këtë formën tipike shqiptare. Kujtoj këtu edhe shumë trajnerë të tjerë të huaj, kryesisht në klubet sportive vendase, të cilëve u është bërë puçi nga lojtarët, të cilët në pamundësi për ta larguar, zgjidhnin uljen e rendimentit sportiv në fushë. De Biasi mund të kishte si hero edhe pas pjesëmarrjes historike në Francë 2016. Nuk e bëri në atë kohë, zgjodhi ta bëjë në këtë kohë; lotët e tij sot flasim më shumë se kushdo. De Biazi do mbetet për ne shqiptarët një hero. Dhe ndoshta meriton edhe një bust për së gjalli për atë çfarë ka dhënë. Pse jo meqenëse është edhe kohë medaljesh, atij i takon më shumë se askujt për merita të shquara sportive. Lamtumirë De Biazi. Do të na mungojë përkushtimi dhe profesionalizmi yt në krye të Kombëtares!/ Opinion.al
