Nga Fatjona Ndreu Halili-
Pekin ,Prill 2020
Data shënon 6 prill 2020 ! Një ditë e bukur me diell !Pothuajse tre muaj nga dita kur përditshmëria jonë ndryshoi krejtësisht . Nga zgjimet e hershme për në punë në zgjimet e vona per tu përqafuar me familjen, me veten e për të shijuar mëngjeset herë me borë e herë me diell ,herë me buzëqeshje e herë të vrenjtura.
Në zgjimet që nisin me lajmet nga Shqiperia si të parën gjë të këtyre ditevë.
Cdo gjë nisi me frikën , të them të drejtën fillimisht jo nga Coronavirusi , por nga largësia nga vendi im. Dhe pse gjithmonë besoj se shtëpia jote nuk është aty ku ti je lindur por aty ku ti jeton ! Megjithatë shpesh me vete bëja pyetjen qesharake : A thua coronavirus ishte i destinuar vetëm për vendet aziatike e unë isha pa fat qe gjendesha këtu !!! Fatkeqësisht jo !
Ka disa gjëra në botë që nuk njohin kufinj shtetërorë , kufinj financiar, etnik ,fetar a arsimor ! Ato thjeshtë janë të lira të ndalen ku të duan si të duan . Krejtësisht si njeriu ! Të ndërtojnë ose të shkatërrojnë!
Në ecejaket e këtyre muajve në dukje si vite të gjata unë kam vendosur të mos e fokusoj energjinë time tek shqetësimi , por tek besimi !
Tek besimi që një ditë…shumë shpejt ….Covid 19 do të jetë një memorie , si ato “files” në kompjutera që i rikthehemi vetëm për ti parë e për tu emocionuar sërish me to. Një pasuri diamantësh si cdo eksperiencë që do të vazhdojë rrugëtimin me mua pas gjithë kesaj .
Këto muaj qyteti i zhurmshëm i Pekinit , dikur plot e përplot me njerëz u bë një qytet fantazëm . Lagjia në të cilën kur u zhvendosa isha shumë e lumtur që do të shijoja parkun e bukur me tim bir u bë një lagje e frikshme ku nuk shihej a dëgjohej askush e asgjë! Neë ditët e para mesazhet e pafundme në telefon : Si jeni ? më kujtonin ( edhe kur doja ta harroja )atë që po ndodhte jashtë !
Me shpirt shqipëtari “ smë gjen gjë mua “ një ditë u drejtova në një nga marketet e lagjes , mund të bëja “ home delivery “ por zgjodha të dal !
U tremba nga metamorfoza para syve ! Dritat e qendres tregtare ishin pothuajse të fikura dhe pse tek tuk shihja njerëz nën maska, kapele , syze që u tregonin sytë e trembur sa herë që dikush iu afrohej !
Lashë qendren dhe u nisa për tek parku te lagjia sërish ! Mbaj mend nga viti i shkuar që fund të shkurtit punojnësit e parkut “i zhveshën “pemët “ evergreen “nga veshja dimërore që të marrin diell e të na kujtojnë ardhjen e pranverës, këtë vit akoma ishin “të veshura “ si unë nën pallton e gjatë dhe pse ishte mars . A thua se dhe ato kishin frikë nga coronavirusi !
Unë u mësova kaq shumë me gjithcka po ndodhte sa pothuajse harrova se si ishte jeta jonë para coronavirus , dhe të vetmet kujtime të jetës së lire me vinin nga Shqiperia ! Derisa si për të më shtuar ankthin e frikën mua coronavirus shpërtheu edhe në Shqipërine time të vogël !
Urova dhe besova fort që të paktën aty cdo gjë të jetë më e lehtë !Gjithmonë kam besuar se Shqipëtarët janë njerëz të mirë , me zemër të madhe dhe se jeta bujare me ne, na ka bekuar me dashuri për njëri tjetrin. Kjo është arma më e fortë ndaj këtij virusi ! njëkohësisht ta mbrojmë njëri tjetrin aq fort sa e duam.
Jam e bindur se kjo sfidë do të na japë forcë për të vazhduar udhëtimin tonë të lirë, për tu bërë pjesë e botës së zhvilluar pa kushte sic na bëri coronavirus.
Shqipëtarët janë qytetar të denjë te botës së bukur ,të mencur e të vetëdijshëm që me shumë i japim sesa i marrim botës !
Shqipëtarët janë njerëz me ëndrra e shpresa të mëdha ,e aty ku ka shpresë ka jetë !
Ka plot jetë, zëra fëmijësh si këtu para ballkonit tim sot. Para dy muajsh më dukej shumë e largët dita kur do të shihja fëmijët të luajnë të lirë sërish,…..por ja, ora erdhi !
Dhe në Shqipëri kështu do të jetë shumë shpejt ! Jeta do të rinisë vrullshëm ! ashtu sikurse pas këtij reflektimi të gjatë teksa toka “fle “të gjithë do ta duam më shumë njëri tjetrin , punën, familjen ,miqtë dhe do të jemi më mirënjohës për cdo gjë e cdo kënd që kemi në jetën tonë !
Kjo kohë përvuajtërie do ëe lindë dashurinë.
Na duhej një virus për ti dhënë formë sërish ADN ‘së tonë , Adn-së së njeriut ,qënies më të sofistikuar që egziston ,për të na kujtuar se jemi human, të barabartë ,që kur e besojmë dhe e duam fort dicka e marrim !
Për ti ndihmuar të tjerët edhe kur ata nuk mund të na ndihmojnë neve !Për të vlerësuar atë që kemi pa patur zili ata që kanë më shumë.
Për ti besuar instiktit tonë dhe shpresës që një ditë të afërt do të jemi mirë !
