Rreth dy javë më parë, Eni Çobani dhe Edita Tahiri duke udhëtuar për në Tropojë janë përfshirë në një aksident. Makina tip “Audi Q5”, që drejtohej nga juristja e njohur njëherësh dhe moderatorja e rubrikës “Shihemi në gjyq”, ka dalë nga rruga poshtë urës që lidh Bujanin me qytetin e Tropojës, duke u rrokullisur.
E nisur për një seancë gjyqësore, ky aksident në vendin e quajtur “Kthesa e Xhanës” mund të kishte qenë fatal për Çobanin dhe politikanen kosovare. Mirëpo, fatmirësisht zonjat nuk kanë marrë plagë të rënda, por momenti i vështirë dhe trauma që kanë përjetuar nuk është kaluar ende. Në emisionin “Provokacija”, Çobani ka zbuluar se ka shkuar dhe përfunduar gjyqin, edhe pse ishte shumë e lënduar.
“Sigurish unë nuk kam folur kam hezituar të flas për shumë arsye. E para që jam akoma shumë shpejt dhe kanë kaluar vetëm dy javë. Sigurisht që ju shikoni Enin nga jashtë edhe duket mirë, por ata problematikat e brendshme si emocionale të atij momenti të vështirë janë akoma. Do të duhet pak kohë që ta rikuperosh vetveten. Megjithatë unë e quaj vetën pa e përsëritur dhe sikundër ju e thanë se jam njeri me fat. Sepse në atë pozicion dhe ishin banorët e atij qyteti që ma konfirmuan do ishte shumë e vështirë që të shpëtojë, ose të paktën nuk ka shpëtuar askush. Aty thuhej se kam rënë 24 metra. Unë po zhvilloja një gjykim atje dhe isha në seancën e fundit dhe me dëshirën e mirë që të mos zvarritej edhe procesi pasi nuk dua të jem unë problematika e moszgjidhjes së një problemi por të jem zgjidhja. Mora rrugën dhe mendova që po e përfundoj, e përfundova në fakt që unë në ato kushte shumë të vështira që nuk është përmendur në fakt dhe po e përmend dhe bëra një gjest ku vajta në gjykatë dhe mbarova gjyqin. Më pas jam kthyer me lëndime shumë të forta drejt Tiranës.
Gjyqi ishte pasi ndodhi aksidenti. Gjest heroik ose jo unë ashtu e ndjeva ta bëj, më sugjeruan në fakt që të mos shkoja, por e ndjeja që duhej të shkoja. Nuk e di janë disa momente që, të them të drejtën e ndjeva se ndoshta Zoti më shpëtoi për atë që vajta. Unë isha shofere e mjetit dhe unë mbaj mend çdo gjë. Unë njihem si shofere e mire dhe ndoshta ka qenë shpejtësia e vogël me të cilën unë po ecja që të na këtë shpëtuar. Unë nuk e kam humbur koshiencën në asnjë moment. Kam qenë koshiente që nga momenti kur kuptova se diçka po ndodhte me mjetin dhe deri në momentin kur përfunduam në përrua”
