Ka një përçmim kolektiv kundër atyre aktorëve që dolën dikur në mbrojtje të godinës së teatrit, në përkujtim të kolegëve të tyre që nuk janë më, në favor të interesit publik dhe mbrojtjes së një trualli që u takon të gjithëve, por që më pas e drodhën duke shitur të vetmen pasuri që u ka mbetur: fjalën dhe imazhin e tyre.
Mediat anti qeveritare dhe sidomos rrjetet sociale vlojnë me sharje, tallje, përbuzje dhe neveri, kundër piruetave të tyre.
Dikush u përmend ndonjë kockë që u kanë hedhur, dikush tjetër një projekt që kanë fituar apo një bord ku janë futur, dikush mungesën e personaliteti që, që në kohë të soc- realizmit i ka kategorizuar si personazhe me zë dhe figurë, por pa mendim.
Për të gjithë nuk ka dyshim se morali u ka rënë si brekët në fund të këmbëve dhe figura publike u është zvenitur ashtu si rolet e tyre, që të rinjtë e sotëm i përqeshin prej moskuptimit.
Në përpjekje të dëshpëruara, dikush u kujton përbetimet që kanë bërë më parë, dikush ditët kur dilnin në protestë para godinës të cilën sot e duan të shembur, ndërsa të tjerë vizitat tek presidenti.
Dhe të gjitha këto bashkë i kanë bërë ata targetin e një neverie kolektive.
