Si u shndërrua tributë e varfëra arabe në një prej vendeve më të pasura në botë.
Natyra I ka dhënë Gjirit (arabik) dy të mira. Në sipërfaqet e detit ka një pasuri të madhe të midhjeve me perla që për shekuj me radhë kanë qëndruar aty. Në shekullin e 19 ato shiteshin në gjithë botën nga tregtarët e Mumbait. Ndërsa nën tokë, nën gurgullimën e shkëmbinjve ku pllajat e Arabisë shtyhen më poshtë se të Euroazisë, ndodhet një prej depozitave më të mëdha të naftës që është zbuluar ndonjëherë në fillim të shekullit 20- në Iran në 1907, Irak 1927, Bahrein 1932 dhe më pas në Arabi në 1938.
Deri në atë kohë vendet e Gjirit kanë qenë pika të një rëndësie margjinale për interes e perandorive rreth e rrotull tyre. Nocioni I sovranitetit ka qenë I mjegullt dhe I aplikohej më shumë tokës. Jeta tribale dhe nomadike do të thotë se sundimtarët kanë mjete të limituara për të zbatuar urdhërat dhe dëshirat e tyre, duke qenë se popullsia mund të lëvizte diku gjetkë.
Al Khalifat që u vendosën në Bahrein u ndanë nga fisi Al Sabah I Kuvajtit; të dy këto fise e çojnë origjinën e tyre nga fise të tjera në qendër të Arabisë në shekullin 17. Fisi Al Thani në Katar, nga ana tjetër, u ngrit në rebelim kundër fisit Al Kahilfa (Bahrein). Fisi El Maktourni I Dubait u nda nga El Nahianët e Abu Dabit. Tributë përcaktuan kufinjtë modern dhe shumica e kklaneve sunduese të Gjirit u martuan mes tyre.
Që prej shekullit të 18, emirët e Gjirit u vendosën nën protektoratin e perandorisë Britanike, që po përpiqej që të zbuste rivalitetin dhe armiqësitë mes tyre duke qenë se synimi I saj ishte afrimi me Indinë. Britanikët imponuar disa kontrata dhe paqe të ndryshme mes emirëve ndërlufues (ndaj dhe rajoni ka epitetin e “bregu I paqes”).
Brenda gadishullit arabik fisi i Sauditëve në Nexhd lidhi një lakt me një klerik vendas në shekullin e 18, Muhamed ibn Abdul Uehabi dhe pasuesit e tij. Së bashku ato morrën shumicën e gadishullit dhe aleanca e tyre vazhdoi në çdo luhatje të sundimit Saudit.
Shteti i parë Saudit ( 1744-1818 ) u shtyp nga Perandoria Osmane (prej shqiptarit Muhamed Ali). Shteti i dytë i dobët Saudit (1824-91) u rrënua nga problemet e brendshme. Ndërsa shteti i tretë Saudit u rikrijua nga Abdul Aziz el Saudi i cili e pagëzoi atë Arabia Saudite në 1932. Ai u ndihmua nga Bratnikët. Sidomos në betejën e tij kundër Hashemitëve, të cilët qenë aleatët e Britanisë gjatë luftës së parë botërore, falë ndihmës së perandorisë Britanike Abdul Azis mundi të merrte dy qytetet e shenjta të Mekës dhe Medinës. Gjithsesi britanikët e penguan atë që të zgjeronte pushtimet duke mos e lejuar që të hynte në bregun e Omanit.
Presidenti Franklin Roosevelt e takoi mbretin Abdula Aziz në Egjipt në 1945 pas samitit të Jaltës, duke hedhur themelet e një aleance të gjatë ndonëse të turbulluar. Britanikët u larguan nga Suezi në 1971 dhe u zëvendësuan nga amerikanët që u shndërruan në protektorë të rajonit që prej 1979, pas revolucionit Iranian dhe ndërhyrjeve të Sovjetikëve në Afganistan.
Nafta i shndërroi këto tribu të humbura dhe pak të organizuara të gadishullit arabik në vendet më të pasura në glob. Ndryshe nga vendet e tjera, të cilët duhet të taksojnë qytetarët e tyre dhe rrisin taksat për to në mënyrë që të marrin të ardhura për t’i shpenzuar në shërbime publike apo investime, vendet e gjirit mbledhin të ardhura nga qiratë e naftës që shpërndahet tek qytetarët e tyre. Këto “shtete qiramarrëse” i japin para individëve në këmbim të besës së tyre. Në Arabinë Sauditë, sundimtarët i japin klerikëve vehabistë mundësi që të imponojnë normale sociale dhe në këmbim marrin prej tyre legjitimitetin fetar për të sunduar.
Qytetarët e gjirit kaluan nga varfëria në një jetë luksi. Standardi i jetesës dhe edukimit u përmisua ndjeshëm dhe shpejt. Popullsia e dobët e gjirit rekrutoi një numër ekspertësh perëndimorë për të kryer punimet ndërkohë që një ushtri aziatikësh kryejnë punët e krahut. Të huajte përbejnë thuajse gjysmën e popullsisë në shtetet e gjirit, duke llogaritur nga 90% në Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Katar e deri në 30% në Arabinë Saudite.
Për të gjithë këto benefite të naftës, gjithsesi, disa ankohen për jetën e vështirë të shkretëtirës. Bandar ibn Surur, një poet 20 vjeçar saudit, shkruan “kryetari i tribusë Nexdh që ngriti një ushtri të madhe/ po vetëkënaqet nga ushqimi, si pulë, me grurë të hedhur tek ai në psillëk.”
Meqenëse benefitet për qytetarët janë kaq të mëdha, shtet që paguajnë për to nuk e japin lehtësisht qytetarinë, madje shpesh ato përjashtojnë mijëra arabë të njohur si bidoon, të cilët nuk kualifikohen si të tillë. Punëtorët e huaj gjithashtu mbahen larg këtyre të ardhurave përmes sistemit kefala , ku sponsor lokalë të të përjashtuarve nga atdheu duhet të japin bekimin për ndryshimin e punës apo largimin nga atdheu. Me pak fjalë, qytetaria në Gjirin Persik dhe gadishullin arabik është një dhuratë nga sundimtari dhe jo një e drejtë.
