Nga Dritan LACI
Izmir Smajlaj ka thyer çdo pritshmëri të atletikës shqiptare në arenën ndërkombëtare, duke u shpallur vetëm pak ditë më parë Kampion Europe në Atletikë në disiplinën e kërcimit së gjati. Një sukses i papritur për atletikën shqiptare nga një emër i panjohur për opinionin publik por që na tregoi se vullneti bën mrekulli edhe në kushtet e mungesës së plotë të kushteve më minimale për të ushtruar një sport që dikur prodhonte me shumicë kampion. Përtej falenderimit që meriton ti përcjellim kampionëve të heshtur të atletikës si Izmir Smajlaj apo edhe nënkampiones së Europës Luiza Gega, është me vend të ndalemi te trajtimi që ne si shtet u bëjmë këtyre sportistëve elitarë. Dhe është koha për ti bërë edhe një pyetje vetes. Edhe sa kohë do të vetëmburremi thjesht me simbolikën e shqiponjës me dy duar në mes të Beogradit, kur ne këta sportistë i harrojmë në mjerim? Unë uroj që Izmiri të jetë një shembull reflektimi. Uroj po kështu që Izmiri të mos mërzitet me ne shqiptarët dhe një ditë të kërkojë ekzil sportiv në vendet fqinje që I trajtojnë ku e ku më mirë sportistët elitarë. Për fat të keq shembujt në Shqipëri të hemoragjisë së sportistëve cilësorë janë nga më të dhimbshmit. Pirro Dhima, atë që ne shqiptarët sot e cilësojmë tradhëtar, ishte kampion absolut në Shqipëri dhe u shpall kampion olimpik në Greqi. Luan Shabani po ashtu. Mirela Manjani, një atlete e mirënjohur shqiptare, po ashtu u shpall kampione olimpike me Greqinë. Po ashtu Elis Guri la Shqipërinë për Bullgarinë dhe u shpall kampion bote në mundje klasike. Sahit Prizreni ishte një tjetër mundës që la Shqipërinë për Australinë për ta shpallur këtë të fundit Kampione të Oqeanisë dhe Afrikës. Sa shumë emra kampionësh për një vend të vogël si Shqipëria. Një vend i vogël që prodhon emra të mëdhenj në fushën e sportit, por që sillet me ta si të ishin si pjella të njerkës. Është e trishtueshme të dëgjosh sot historitë e sportistëve shqiptarë. Të nëpërkëmbur, pa trajtim, pa siguracione për jetën, në një vend që vetem per ta cuditerisht nuk ka para edhe pse ka nje ligj sporti qe nuk vihet ne zbatim.
Mjafton te kujtoj qe Luiza Gega nënkampione e Evropës sot nuk ka ende një shtëpi të sajën. Jo vetëm kaq por nuk ka marrë akoma shpëblimin për medaljen e fituar në Kampionatin e fundit Evropian. Luiza udhëton deri në Kenian e largët për tu stërvitur. Dhe e dini pse? Sepse Shqipëria nuk ka një pistë atletike për garat e gjata. Sepse në rendjen drejt shkatërrimit të gjithçkaje kemi fshirë çdo aset të atletikës së dikurshme. Dikur Shqipëria kishte kampionë të padiskutueshëm në hedhjen e çekiçit. Kujtoj të madhi Ajet Toska. Sot nuk kanë ku të stërviten. Kishte pista atletike në pothuaj çdo stadium. Sot pothuaj zero. Kishte kampion në hedhjen së larti. Sot as u dihet emri. I mësojmë emrat e tyre vetëm kur na mbijnë me medalje në gjoks nga hiçi dhe themi me vete po ky nga na mbiu. Kam pasur rastin të vizitoj Shtërmenin, një fshat I largët përtej Çërrikut dhe jam impresionuar nga vullneti i pazakontë që gjeta në palestrën e peshëngritjes së këtij fshati. Palestra e cila prodhon medalje ndërkombëtare në peshëngritje me djem fshati që udhëtonin me çtë mundeshin nga fshatra të largët për të qenë korrekt në orarin e stërvitjes. Me një mjeshtër si Leonidha Toska dhe një kampion si Briken Calja që më pak mjete kanë thyer çdo pritshmëri, kur kampionët e vendeve fqinjeve, pa shkuar më tej, kanë trajtime luksoze, gati të pamendueshme për këta djem. Nuk e harroj rrëfimin e mundësit Sahit Prizrenit, që la Shqipërinë për Australinë, kur flet për mënyrën e trajtimit skandaloz që i është bërë në Shqipëri nga Komiteti Olimpik. Ndoshta shumë pak prej jush e dinë që në momentin që Izmir Smajlaj u shpall Kampion Evrope në Atletikë mu në mes të Beogradit asnjë media vizive shqiptare nuk e transmetoi direkt këtë moment historik për Shqipërinë? A e dini që kur u shpall Kampion Ballkani askush nuk doli ta presë Izmirin në Aeroportin e Rinasit? Faleminderit Kampion! Faleminderit për gjithçka që keni dhënë për Shqipërinë. Sa kohë do krenohemi me Izmirin që na bëri krenar se bëri shqiponjën me dy duar në mes të Beogradit dhe do të harrojmë Izmirin e vërtetë sportistin që na bëri krenar duke shpallur Shqipërinë kampione Evrope, aq kohë ne do harrojmë vlerat e vërteta të këtyre sportistëve dhe faktin se përtej simbolikave heraldike, ata kanë nevojë fillimisht të trajtohen si kampionë dhe jo si mjeranë që na duhen për tredhje nacionaliste sa herë na bie adrenalina kombëtare.
